Główny motyw dramatu. „Romeo i Julia” to prawdopodobnie najpopularniejsze dzieło, które porusza problematykę miłości romantycznej. Uczucia dwojga bohaterów „porażają” ich z ogromną mocą. Przed balem maskowym Romeo przeżywa swą nieszczęśliwą miłość do Rozaliny. W trakcie balu, w jednym momencie, doznaje miłosnego Najważniejszymi motywami będą te, które pojawiają się w literaturze najczęściej oraz są wielowymiarowe. Oto kilka przykładów: motyw miłości – znany z najstarszych poematów, pieśni czy mitów. Możemy mówić o miłości romantycznej, nieszczęśliwej, rodzicielskiej, platonicznej czy o miłości do ojczyzny (a także wielu innych). Zdecydowana większość ludzi przynajmniej raz w życiu czuła osamotniona. Motyw samotności przedstawiany jest w różny sposób, w zależności od jej przyczyn. W związku z tym, samotność w literaturze może wynikać z postępu technologicznego, śmierci kogoś bliskiego, nieumiejętności dostosowania się do norm społecznych W miłości nie ma miejsca na rachunek zysków i strat. "Tristan i Izolda" zaistniała przez przypadek. Uczucie silniejsze od wszystkiego. Jedyny sens życia. Nie mogli żyć osobno. Tragizm- Nie mogli żyć razem. Więź tak silna, że po śmierci kochanków z grobu Tristana wyrósł zielony głóg- Alegoria miłości. Motyw żołnierza - Motyw żołnierza w literaturze. Adam Mickiewicz Reduta Ordona. Wiersz prezentuje postawę żołnierza idealnego, który może być wzorem do naśladowania. Mickiewicz oparł się na opowieści adiutanta Stefana Garczyńskiego, który brał udział w obronie Woli. Zdarzenie miało miejsce w 1831 roku. nonton fifty shades of darker full movie sub indo narashika. Literatura: Dzieje Tristana i Izoldy, Lament świętokrzyski, Giaur – Byron Na przestrzeni wieków można było zaobserwować w literaturze różne oblicza miłości, od pięknej i wspaniałej do wstydliwej i zakazanej. To wspaniałe uczucie dotyczy nie tylko dwojga kochanków, mamy także miłość matczyną, ojcowską, braterską czy siostrzaną. I właśnie te wspomniane rodzaje miłości będą przedmiotem moich rozważań. Dzieje Tristana i Izoldy Najlepszym przykładem średniowiecznego romansu są Dzieje Tristana i Izoldy Josepha Bédiera. Jest to opowieść o miłości nieszczęśliwej, duchowej i cielesnej, która łamie wszelkie zasady. Dwoje młodych ludzi zostało omyłkowo poczęstowanych napojem miłosnym i od tego momentu zostali złączenie wielką, nieposkromioną miłością. Tristan przed wypiciem napoju był wzorem średniowiecznego rycerza: honorowy i odważny. Z miłości do Izoldy Jasnowłosej łamie wszelkie zasady, udaje niewinnego i oszukuje króla. Izoldę także odmienił napój, początkowo dumna i zdecydowana, później często zmienia zdanie, oszukuje i systematycznie zdradza męża, już od nocy poślubnej. Kochankowie długo spotykali się w tajemnicy, aż w końcu postanowili razem uciec i zamieszkać w lesie. Ostatecznie jednak zadecydowali, że nie mogą dalej tak żyć i postanowili pogodzić się z królem Markiem. Tristan musiał odejść a Izolda miała przejść próbę czystości i wrócić do męża. Marek chciał się upewnić czy nikt inny niż on oraz pewien ubogi mnich, który trzymał ją w tej chwili (mnichem okazał się być Tristan) nie trzymał jej w ramionach. Izolda musiała chwycić rozżarzone żelazo. Nie doznała oparzenia, gdyż za mnicha przebrał się Tristan. Przez pewien czas Tristan przebrany za mnicha odwiedzał Izoldę ale w końcu stało się to podejrzane i musiał wyjechać. Na pocieszenie przysłał Izoldzie pieska Milusia z zaczarowanym dzwoneczkiem, który sprawiał, że Izolda z dnia na dzień zapominała o wielkiej miłości i czuła się coraz lepiej. Gdy jednak dowiedziała się o mocy dzwoneczka wyrzuciła go do morza aby cierpień tj. Tristan. Gdy Tristan został ciężko ranny w walce nie mógł już oprzeć się pokusie zobaczenia Izoldy, posłał po nią aby po raz kolejny uleczyła jego ranę. Tymczasem czuwała przy nim żona Izold o Białych Dłoniach. Gdyby na płynącym z oddali statku znajdowała się Izolda żagiel miał być biały, a gdyby jej nie było czarny. Gdy Tristan zapytał o kolor żagla jego żona skłamała, stwierdziła, że żagiel jest czarny. Wtedy to Tristan umarł, a później z żalu zmarła też Izold Jasnowłosa. Po śmierci kochanków z ich grobów wyrosła roślina, która się połączyła. Początkowo Marek kazał ją ścinać ale później zrozumiał, że to nie ma sensu. Uczucie Tristana i Izoldy było silniejsze niż śmierć, nawet oni sami nie byli w stanie nad nim zapanować nad swoimi uczuciami Ich miłość była silniejsza nawet niż śmierć. Niestety było też od początku skazane na porażkę. Łamała wszelkie zasady: moralne, społeczne, obyczajowe i religijne. Tristan i Izolda skrzywdzili wiele osób i wyrządzili sporo zła, w imię uczucia, które sprowadziło na nich ból i cierpienie. Lament świętokrzyski Dla średniowiecza stosunkowo charakterystyczny był kult kobiety. Najsłynniejszym utworem nurtu maryjnego jest Lament świętokrzyski. Ukazuje nam Maryję jako zwykłą cierpiącą osobę, zarazem matkę i kobietę. Cierpi ponieważ kocha swoje jedyne dziecko i nie może patrzeć jak cierpi. Czyni nawet wyrzuty Garbylejowi, ma żal do niego, że nie powiedział jej o cierpieniach, jakie czekają jej syna. Opowiada o miłości do niego, chce ulżyć mu w bólu ale nie może tego zrobić. Nie chce aby inne matki cierpiały tak jak ona, co jeszcze zbliża ją do nas, zwykłych ludzi. Giaur – Byron Romantyczni twórcy mieli wiele do powiedzenia na temat miłości, najczęściej tej nieszczęśliwej. Typowy bohater romantyczny często cierpiał z powodu niespełnionej miłości. Byron opowiada o nieszczęśliwej miłości tytułowego bohatera Giaura do pięknej Leili, żony Hassana. Miłość ta od samego początku była zakazana i nie mogła się spełnić. Los głównych bohaterów jest tragiczny. Leila musi ponieść karę za zdradę, gnie w morzu utopiona przez Hassana. Giaur próbuje ją uratować, walczy z Hassanem i zabija go. Giaur ostatnie sześć lat życia spędza w zakonie, pokutując za swoje zbrodnie. W końcowej fazie utwrou bohater spowiada się, lecz nie wyznaje swoich grzechów. Twierdzi, że niczego nie żałuje. To właśnie na podstawie utworu pt. Giaur, w obyczajowości romantycznej poznajemy nowy typ bohatera bajronicznego, szarpanego niezwykłymi namiętnościami, intensywną miłością nad, którą nie można zapanować. Sensem życia takiego bohatera niewątpliwie jest miłość, a w przypadku Giaura także zemsta, a potem pokuta za grzechy. Ten nowy typ bohatera jest także trochę stylizowany na samego Byrona, którego dzieciństwo było nieszczęśliwe, później szybko odniósł sławę ale tak naprawdę nie był szczęśliwy. Faust- Goethe Kolejnym utworem, którego bohater dążył do szczęścia był Faust. Tytułowy bohater zawiera pakt z diabłem (Mefisto) i w uroczysty sposób podpisuje go własną krwią. Faust był uczonym, dobrze wykształconym i mądrym człowiekiem, lecz chciał wiedzieć wszystko i być absolutnie szczęśliwym. Jego pragnienie nie dziwią, właściwie każdy z nas dąży właśnie do szczęścia. Ostatecznie Faust zaznaje szczęścia, czyniąc dobro innym, buduje tamę, mimo, że jego wcześniejsze postępowanie przyczyniło się do śmierci wielu ludzi. Na koniec dobro zwycięża i anioły unoszą głównego bohater do nieba. Cierpienia młodego Wertera – Goethe Goethe jest także autorem powieści Cierpienia młodego Wetrera, której tytułowy bohater pisze listy do swojego przyjaciela Wilhelma. Werter to szlachetny młodzieniec, który przeżywa rozterki filozoficzne, moralne i etyczne, nazywane wówczas bólem świata (Weltschmen). Doznaje zawodu w miłości, życiu towarzyskim i w kontemplacji natury. Buntuje się przeciwko przesądom, utwór kończy się samobójstwem. Bohater nie potrafi wywikłać się z otaczających go sprzeczności. Musi zapłacić za swoją miłość i ponieść jej konsekwencje. Dążenie do szczęścia jest celem każdego człowieka. Było rzeczą najważniejszą dla wielu romantycznych bohaterów. Szczęścia można zaznać poprzez wiedzę (Faust) no i miłość, do której dążył Werter. Miłość romantyczna odznaczała się niezwykłą intensywnością i heroizmem. Niestety od samego początku była skazana na klęskę Wraz z upływem czasu, zmieniła się forma miłości i wyobrażenie o niej. Jedno co się nie zmieniło to uczucie. Jesteś w: Motyw miłości „Antygona” Sofoklesa Miłość ukazaną w „Antygonie” można rozpatrywać dwojako: jako wszechpotężne uczucie będące motorem działań bohaterów, ale jednocześnie prowadzące do ich zguby. Zarówno Antygona, jak i Hajmon kochali tak silnie, że postanowili ponieść ofiarę ze swojego życia, choć każde w innym rozumieniu: „Miłości – ni bóg nie ujdzie przed twoim nawałem” Hajmon nie wyobrażał sobie dalszego życia bez ukochanej i tak jak ona popełnił samobójstwo. Antygona kierowała się sercem (miłością do brata) i nie mogła postąpić wbrew temu, co czuła. Godziłoby to w jej system wartości i przeczyło sumieniu.„Dzieje Tristana i Izoldy” W utworze mamy przykład jednego z najbardziej dramatycznych trójkątów miłosnych, skutków miłości zrodzonej z magii, przeklętej, fatalnej. Tragiczny skutek pomyłki - wypicia napoju miłosnego - zmienia wzorowego rycerza w wiarołomcę i grzesznika, a dobrze wychowaną potomkinię królów w zwykłą cudzołożnicę, wykorzystującą spryt i podstęp w dążeniu do spełnienia. „Romeo i Julia” Williama Szekspira Historia Romea i Julii, jest chyba, prócz ich średniowiecznych przodków – Tristana i Izoldy, jedną z najbardziej znanych opowieści o nieszczęśliwej miłości „od pierwszego wejrzenia”, niezważającej na przeciwności losu, lecz walczącej o spełnienie. „Cierpienia młodego Wertera” Goethego Miłość między Lottą a Werterem jest uczuciem, które od pierwszej chwili nie może mieć szczęśliwego zakończenia. Dziewczyna jest zaręczona z innym mężczyzną i pozostaje mu wierna. Uczucie całkowicie wypełnia serce młodzieńca i zmienia jego świat. Z czasem staje się dla niego obsesją i destrukcyjnie wpływa na jego psychikę. Nękany niemożnością spełnienia swoich pragnień, dokonuje tragicznego wyboru – popełnia samobójstwo. Lotta dopiero w obliczu zakończenia znajomości z Werterem, rozumie ile znaczy jego obecność w jej życiu. Decyduje się jednak zrezygnować z tych uczuć dla dobra małżeństwa z Albertem, którego szanuje i 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Przejdź do zawartości Ile dni do matury?KontaktMoje kontoKoszyk Kursy WideoKursy E-bookKorepetycjeFiszkiNotatki i ZadaniaO NasBlog Pokaż większy obrazek Motyw miłości w literaturze Miłość to jeden z najpopularniejszych tematów w literaturze. Różne realizacje tego motywu znajdziemy w utworach niemal każdej epoki. W dzisiejszym artykule podpowiadamy, jakie utwory warto przywołać, jeśli motyw miłości pojawi się na maturze. Mitologia W mitologii greckiej Eros, bóg miłości i namiętności, jest przedstawiany jako piękny młodzieniec z łukiem i strzałą. Kiedy strzała dosięgała dwojga ludzi, zakochiwali się w sobie bez pamięci. Według jednej z licznych wersji mitu, bóg ten miał wyłonić się z Chaosu i stać się potężną siłą, dzięki której świat może istnieć. Warto pamiętać, że odpowiednikiem Erosa w mitologii rzymskiej jest Amor. Jakie jeszcze mity warto przywołać na maturze? Na pewno ten o Orfeuszu i Eurydyce. Mamy tu do czynienia z motywem miłości, która jest silniejsza od śmierci. Orfeusz to uzdolniony muzyk i poeta. Kiedy jego ukochana umiera, śpiewak schodzi do krainy Hadesa, aby uwolnić ukochaną. Bóg zmarłych jest oczarowany muzyką Orfeusza do tego stopnia, że pozwala mężczyźnie zabrać ukochaną, ale stawia warunek. Orfeusz nie może spojrzeć na Eurydykę aż do chwili opuszczenia krainy zmarłych. Niestety, śpiewak nie dotrzymuje danego słowa, spogląda na ukochaną i tym samym traci ją na zawsze. W mitologii znajdziemy również inne realizacje motywu miłości. Jak choćby — miłość Prometeusza do ludzi. Bóg ten stworzył człowieka z gliny i łez, a następnie podarował im ogień. Za to spotkała go straszliwa kara. Na rozkaz Zeusa został przywiązany do skały, a jego wątroba była przez całą wieczność wyjadana przez sępa. Biblia Pieśń nad pieśniami to poemat liryczny o miłości Oblubieńca i Oblubienicy. Utwór ten można odczytywać dosłownie, jako wyznanie miłosne kobiety i mężczyzny. Biorąc pod uwagę, że utwór pojawia się w Biblii, ważniejsza wydaje sięjednak interpretacja metaforyczna, w której Oblubieniec to Bóg, a Oblubienica to ludzkość lub Kościół. Przychylając się do takiej interpretacji, należy uznać, że Pieśń nad pieśniami to alegoryczna opowieść o miłości Boga do człowieka i wspólnoty, jaką jest Kościół. Dzieje Tristana i Izoldy Tristan i Izolda to celtycka legenda, spisana w pełnej wersji przez Josepha Bédiera. Tristan, siostrzeniec i wasyl króla Kornwalii, ma za zadanie odnaleźć Izoldę Jasnowłosą, aby król Marek mógł ją poślubić. Niestety, podczas podróży powrotnej, Izolda i Tristan wypijają napój miłosny, który matka przygotowała dla króla i jego przyszłej małżonki. Rycerz i dziewczyna zakochują się w sobie. Jest to jednak miłość fatalna i niszcząca, ponieważ oznacza złamanie ślubów rycerskich (Tristan) i małżeńskich (Izolda). Kochankowie spotykają się potajemnie, o czym dowiaduje się król Marek. Kiedy jednak odnajduje parę rozdzieloną nagim mieczem, pozwala im wrócić. Tristan poślubia Izoldę o Białych Dłoniach, a Izolda Jasnowłosa wraca do króla Marka. Rozdzielenie nieszczęśliwych kochanków nie pomaga. Kiedy rycerz w bitwie zostaje zraniony zatrutą lancą, prosi przyjaciela o to, by mógł jeszcze raz zobaczyć ukochaną. Niestety, w wyniku kłamstwa zazdrosnej żony, rycerz umiera, myśląc, że Izoldy nie ma na statku, którym wracał jego przyjaciel. Zrozpaczona Izolda również umiera. Na grobie Tristana wyrasta krzak głogu, który łączy się z grobem Izoldy. Krzew ten staje się symbolem wiecznej miłości. Cykl Sonety do Laury Zbiór utworów Francesco Petrarki dzieli się na dwie części. Pierwsza to liryki na cześć Madonny Laury żywej, druga — na cześć Madonny Laury umarłej. W pierwszych sonetach podmiot liryczny opisuje wygląd ukochanej, moment, kiedy po raz pierwszy ją spotkał. Podmiot liryczny sakralizuje ukochaną. Jest to jednak miłość niespełniona, która ma przeciwko sobie “los i ludzi” Podmiot liryczny skupia się więc na analizie własnych uczuć. Każdy sonet ma podobną budowę. Początek utworu ma charakter opisowy, natomiast w dalszej części pojawiają się refleksje na temat istoty samej miłości. Warto wiedzieć, że tytułową Laurę poeta spotkał naprawdę. Było to jednak przelotne spotkanie, a adresatka sonetów była kobietą zamężną. Nie zmienia to jednak faktu, że Petrarkę uważa się twórcę języka miłości w poezji. Co więcej — dzięki jego utworom sonet stał się bardzo popularnym gatunkiem literackim. Warto więc do matury przypomnieć sobie budowę sonetu oraz jego najważniejsze cechy. Cierpienia młodego Wertera Miłość jest dla Wertera sensem życia, bohater nie potrafi myśleć o niczym innym. Gloryfikuje swoją ukochaną. W liście do przyjaciela pisze nawet: Nie znam już innej modlitwy jak do niej […] wszystko dookoła widzę tylko w związku z nią. Choć bohater przeżywa krótkie chwile szczęścia, miłość jest dla niego głównie źródłem cierpienia. Lotta jest bowiem zaręczona i wkrótce wychodzi za mąż. Warto pamiętać, że motyw nieszczęśliwej miłości jest charakterystyczny dla romantyzmu. Odnajdziemy go również w wierszu Adama Mickiewicza Do M. W innym utworze tego poety — Konrad Wallenrod pojawia się natomiast inny rodzaj miłości, a mianowicie miłość do ojczyzny. Lalka Stanisław Wokulski to człowiek, który posiada zarówno cechy romantyka (niespełniona miłość), jak i pozytywisty (kult rozumu, praca u podstaw). Wokulski zakochuje się w próżnej pannie z wyższych sfer, która gardzi jego uczuciem. Mężczyzna jednak podporządkuje wszystkie swoje działania miłości do Izabeli Łęckiej. Nieodwzajemniona miłość stopniowo go niszczy i prowadzi do zguby. Lubię, kiedy kobieta Wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera, przedstawiciela Młodej Polski to jeden z najbardziej śmiałych erotyków tamtej epoki. Podmiot liryczny pozornie skupia się na doznaniach kobiety w czasie aktu miłosnego. Podmiot liryczny opisuje go jednak z własnej perspektywy. Nie ma tu miejsca na miłość duchową i jej sakralizację. W grę wchodzą tylko zmysłowe doznania i czerpana z nich przyjemność: Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, Gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, Gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem, I oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. Motyw miłości w literaturze — co jeszcze warto powtórzyć Pieśń o Rolandzie —motyw bezgranicznej miłość do Boga, Kwiatki świętego Franciszka — motywbezinteresownej miłość do bliźnich i “braci mniejszych”, Romeo i Julia — motyw nieszczęśliwej miłości, Twórczość Franciszka Karpińskiego, sielanka Laura i Filon, w której bohater wystawia swoją ukochaną na próbę, Giaur — wierność religii a miłość do ukochanej, Nad Niemnem — miłość w obliczu różnic klasowych (Jan i Cecylia), miłość do ojczyzny, Zbrodnia i kara — miłość, która ma moc odkupienia (Raskolnikow i Sonia), Potop — miłość spełniona (Kmicic i Oleńka), przemiana głównego bohatera, W malinowym chruśniaku — erotyka, związek aktu miłosnego z naturą i ludowością. Piotr Tomkowski2021-02-18T20:30:17+01:00 Podobne wpisy Strona wykorzystuje pliki cookies, by działać prawidłowo oraz do celów analitycznych, reklamowych i społecznościowych. OK, Rozumiem Privacy Overview This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience. Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information. Romeo i Julia to bezapelacyjnie najbardziej znany dramat miłosny i jedna z najsłynniejszych tragedii Williama Szekspira w historii literatury światowej. Historia dwojga młodych kochanków, którzy nie mogą zrealizować swojej wielkiej miłości przez zadawniony konflikt pomiędzy rodzinami, z których pochodzą, stworzyła niejako nowy kanon dramatu i nowy sposób opowiadania o miłości, nieszczęściu, waśniach i konsekwencjach nieuzasadnionej, ale wciąż podsycanej przez ludzi nienawiści do bliźnich. Siła sporu, który jest jedną z głównych osi fabularnych tego dramatu, zbiera krwawe żniwo uświadamiając nam, czytelnikom lub teatralnym widzom, jak wielką i niszczącą moc może mieć zło, jeśli pozwolimy mu się rozwijać w naszym pobliżu. Konflikt w Romeo i Julii jest wielopłaszczyznowy i daje o sobie znać na bardzo wiele różnych sposobów. Pierwszym najważniejszych konfliktem racji jest oczywiście konflikt dwóch nienawidzących się od bardzo dawna rodów arystokratycznych pochodzących z włoskiej Werony. Są to rody Montekich, z którego pochodzi Romeo, oraz Kapuletów, z których pochodzi piękna Julia. Nie znamy ani powodu sporu ani też jego początków, ponieważ kiedy zaczyna się akcja dramatu, trwa on już od bardzo dawna – od tak dawna, że wzajemną nienawiścią nie pałają do siebie już wyłącznie członkowie zwaśnionych rodzin, lecz także – co jest całkiem kuriozalne – służący obu domów (od ich kłótni zaczyna się dramat). Nie przyczyna jest więc najważniejsza, lecz intensywność obrazowanej wojny. Na tym tle odznaczają się zwłaszcza Kapuletowie zakochani we własnych arystokratycznych przywilejach. Ich snobistyczny i egoistyczny tryb myślenia o sobie samych bardzo rzutuje na wychowanie córki i to właśnie otwiera drogę do wejścia na kolejny poziom skonfliktowania bohaterów. Kapuletowie nakłaniają bowiem córkę do małżeństwa z księciem Parysem, co prowadzi do kolejnej kłótni. Julia jest bowiem totalnie pogrążona w młodzieńczym uczuciu do Romea. Rodzice jednak w ogóle nie biorą zdania córki pod uwagę, uważając, że jako młoda dziewczyna nie ma ona doświadczenia potrzebnego do rozsądnego zarządzania swoim przyszłym życiem, w tym małżeństwem. Julia pogrąża się więc w głębokiej rozpaczy, a jej rodzice przekonani o swojej racji narzekają na brak subordynacji córki. Konflikt racji w tym przypadku pokazuje też różnicę między sposobem wychowania preferowanym w dwóch domach. W czasie kiedy Kapuletowie chcą zmusić swoją córkę do postępowania według ich woli, rodzice Romea wydają się wykazywać szacunek wobec wyborów i decyzji dziecka, chociaż również nie są w stanie przejść do porządku dziennego nad obiektem, w którym syn zdecydował się ulokować uczucia. Konflikt rozlewa się na innych członków rodziny doprowadzając do kolejnych tragedii. Jako jeden z pierwszych bohaterów ginie Merkucjo, najbliższy przyjaciel i powiernik Romea, w dodatku jedyna postać wprowadzająca do dramatu Szekspira nutę humorystyczną. Merkucjo ginie przystępując do pojedynku w obronie przyjaciela, jednak ginie z ręki Tybalta, krewnego Kapuletów. Niezawinionej straty nie jest w stanie znieść ugodowy dotąd Romeo i w akcie zemsty morduje kuzyna swojej ukochanej. To doprowadza do katastrofalnego ciągu przyczynowo-skutkowego, który ostatecznie doprowadza do śmierci dwójki głównych bohaterów dramatu, Romea i Julii, najmłodszych i najmniej winnych dziejącemu się wokół nich złu, najmniej również związani z konfliktem dzielącym od lat ich rody. Pokazuje to, jak bezpodstawnie i ślepo potrafi działać ręka nienawiści, jeżeli jej na to pozwolimy. Młodzi giną nie widząc w tak okrutnym świecie miejsca dla swojej miłości. Konflikt to tak naprawdę, zaraz obok nieszczęśliwej miłości, główny temat Romea i Julii. Warto zwrócić uwagę, że w którymś momencie członkowie zwaśnionych rodzin sami nie byli już w stanie przypomnieć sobie tego, o co chodziło im (albo wręcz ich przodkom) na początku. W momencie akcji dramatu nie istnieje pomiędzy rodami konkretny konflikt racji, nie kłócą się o coś konkretnego. Jest to już zupełnie absurdalny i pozbawiony jakiegokolwiek sensu festyn wzajemnej nienawiści, w której nie chodzi o przekonanie kogoś do swoich racji, ale o to, by drugi oberwał mocniej, żeby oponent więcej stracił. Rodziny Montekich i Kapuletów potrafią się pogodzić dopiero ze względu na żałobę spowodowaną przez jednoczesną śmierć członków obojga rodzin. Dopiero wówczas rachunek nienawiści wydaje się zostać wyrównany. Miłość nieszczęśliwa pojawiała się w każdej epoce, jednak najwięcej miłosnych rozczarowań dostarczył romantyzm (bohater werteryczny, bohater bajroniczny). Romantyczni bohaterowie dowiedli, że miłość może być bardzo głęboka, jest zdolna doprowadzić do zemsty lub samobójstwa. Miłość zmuszała bohaterów do trudnych wyborów, a często do rezygnacji z uczucia, dlatego tak wiele tekstów kultury zawiera motyw miłości tragicznej, nieszczęśliwej, niespełnionej. Autor: Anna Makarewicz

motyw nieszczęśliwej miłości w literaturze